U steunt de heemkundekring door lid of vriend te worden.
Iedere eerste maandag- en woensdagochtend van de maand van 10 tot 12 uur kunt u ons bezoeken in het heemhuis.

Mariahoeve

Uit DeurneWiki, de historische encyclopedie voor groot-Deurne.
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Mariahoeve.
Foto: collectie gemeente Deurne

De Mariahoeve is een boerderij, gelegen aan de Langstraat 73 in Deurne.


Inleiding[bewerken | brontekst bewerken]

In het kader van de landontginningen zijn tussen 1918 en 1920 aan de toenmalige Venrayschen dijk peelgronden door de gemeente Deurne en Liessel in cultuur gebracht. De peelgronden van de latere Mariahoeve zijn met een kabelploeg omgeploegd. Hiervoor had het gemeentebestuur een Duits bedrijf met 2 stoommachines en een kabelploeg ingehuurd. In deze periode is ook de Venrayschen dijk verhard.

Op 30 september 1921 besloot de gemeenteraad 15 ha bouw en weiland aan de Venrayschen dijk in erfpacht af te staan aan Augustinus Muijres, wonende aan het Riet in Deurne. Op 28 oktober 1922 passeerde bij Notaris de Leeuw te Deurne de erfpachtakte van Augustinus Muijres. De erfpacht werd aangegaan voor 50 achtereenvolgende jaren. De canon was 40,- gulden per hectare per jaar. Augustinus Muijres had daarbij de plicht om binnen 5 jaar een gebouw op deze grond te stichten. Aldus geschiedde.

Ligging[bewerken | brontekst bewerken]

In 1922 was de hoeve gelegen aan de Venrayschen dijk te Deurne. In 1923 werd de Venrayschen dijk omgedoopt in Langstraat en kreeg de hoeve huisnummer D.64. Bij de huisnummering van 1950-1955 werd het adres Langstraat 73.

Bewoning[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste generatie[bewerken | brontekst bewerken]

Voordat de bouw van de boerderij voltooid was, deed Augustinus Muijres afstand van zijn rechten en werd de gepachte grond en de gebouwen op 22 maart 1924 overgedragen aan het gezin van Martinus Hendriks (1889-1979) en Johanna Maria van der Linden (1889-1967). De familie kwam op 3 april 1924 vanuit Beugen naar Deurne, nadat burgemeester Van Beek “de beste inlichtingen over dien man” gekregen had. De boerderij kreeg toen de naam "Mariahoeve", genoemd naar de eerste boerin op deze hoeve.

Tweede generatie[bewerken | brontekst bewerken]

Op 7 mei 1954 is het erfpachtrecht bij notaris Tromp te Deurne overgedragen aan zoon Petrus Antonius Hendriks (1921-2003) en Petronella Maria Dielissen (1921-2008). Op 26 oktober 1972 werd de erfpachtovereenkomst bij notaris Van den Wildenberg met 25 jaar verlengd met een canon van 90,- gulden per ha per jaar.

Derde generatie[bewerken | brontekst bewerken]

Op 16 september 1975 is het erfpachtrecht overgedragen aan (klein)zoon Martinus Joseph Gerardus Hendriks (1948). Door aankoop van deze gronden in 1992 van de gemeente Deurne werden Martien en Nelly Hendriks eigenaar en kwam er een einde aan een lange periode van pacht van deze gronden.

Tweede Wereldoorlog[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Mariahoeve voor talloze onderduikers en gestrande geallieerde piloten een warm onderdak, was de Raad van Verzet (RVV) voor de Peelstreek er gevestigd, werd het illegale blad De Vrije Pers vanuit deze hoeve verspreid en was er vanaf 1942 een geheime zender geïnstalleerd, waarmee de Engelse officier William D. Webster driemaal per week berichten doorgaf aan Londen.

In 1945 is de boerderij door terugtrekkende Duitse troepen in brand gestoken en is de naam die aan de zijkant op de boerderij stond verloren gegaan. In 1952 is de oorlogsschade aan de boerderij, met behulp van de wederopbouw, hersteld.

Op 30 november 2011 bracht de 89 jarige ex-verzetsstrijder Toon Kramer, samen met zijn vrouw Simone, voor de eerste keer sinds 1945 een bezoek aan de "Mariahoeve ". Bij die gelegenheid vertelde hij dat Theodore baron de Smeth van Deurne, die tot 24 september 1944 woonachtig was in het Groot Kasteel en daarna op het Klein Kasteel, elke maand persoonlijk te paard de verzetsstrijders ieder 150 gulden kwam brengen. Volgens Toon Kramer was “De Langstraat” in 1944 “nog een weggetje van niks”.

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

Bron[bewerken | brontekst bewerken]

Archief familie Hendriks