Iedere eerste maandag- en woensdagochtend van de maand van 10 tot 12 uur kunt u ons bezoeken in het heemhuis Vanaf 1 januari 2025 wordt dat Iedere eerste maandagochtend en derde woensdagochtend van de maand. |
Hendricus Johan Louwers (1916-1998)
| Hendricus Johan Louwers | ||
 Harrie en Pauline 18 oktober 1987 bij Zalen van Bussel. | ||
| Persoonsinformatie | ||
| Volledige naam | Hendricus Johan Louwers | |
| Roepnaam | Harrie | |
| Geboorteplaats | Tongelre | |
| Geboortedatum | 14 november 1916 | |
| Overl.plaats | Deurne | |
| Overl.datum | 26 augustus 1998 | |
| Partner(s) | Johanna Paulina Engelen (1920-2010) | |
| Beroep(en) | melkboer | |
| Bidprentje | NBA man | |
Hendricus Johan (Harrie) Louwers (1916-1998) was melkboer en bracht ruim veertig jaar de zuivelproducten van zuivelfabriek Sint Isidorus, 't stoom, bij de mensen aan huis.
Harrie was het derde kind en tweede zoon van de Deurnese veenarbeider Adrianus Louwers (1885-1965) en Anna Maria Hazen (1887-1968).
Hij huwde 18 oktober 1947 met Johanna Pauline Engelen, (Deurne 20 november 1920 - 18 juni 2010), dochter van Wilhelmus Engelen (1879-1961) en Anna Maria van der Heijden (1887-1977).
Het eerste huis dat Harrie samen met Pauline huurde was aan de Vlierdenseweg 123: twee kamers en een halve gang. Twee kinderen werden er geboren: Wim en Annemarie. In maart 1953 verhuisde het gezin naar Derpsestraat 44 waar nog twee kinderen geboren werden: Arie en Henri. In november 1968 verhuisden ze naar de Pastoor Jacobsstraat 8.
Uit dit huwelijk werden de volgende kinderen geboren:
- Wilhelmus (Wim), (Deurne 24 april 1949), Hij huwde met Leny Weerts.
- Anne Maria (Annemarie), (Deurne 8 december 1951). Zij huwde met Noud van de Ven.
- Adrianus (Adrie), (Deurne 27 september 1953).
- Henricus (Henri), (Deurne 5 oktober 1957). Hij huwde met Jeanne van Bree.
Het leven van Harrie[bewerken | brontekst bewerken]
Gekleed in dienstoverall, venterstas met wisselgeld en dienstpet haalden de melkventers 's morgens bij 't Stoom hun melk en artikelen op en venten gedurende de dag uit met de hondenkar, de handkar of bakfiets en later met de elektrowagen. Met de geijkte litermaat voor de dagmelk (in het dialect: rómme) werd door de melkventers de melk aan de deur afgemeten en uitgevent. Vanuit de melkkruik met kraantje ging de melk in de geijkte litermaat, daarna in de melkpan van de huisvrouw. Later werden de stalen kratten vervangen door plastic kratten.
Harrie had drie trekhonden. Het moesten grote sterke honden zijn. Zijn beste hond was Joesta. Een van zijn honden trok zo hard dat de borstkas van de hond in elkaar werd gedrukt waardoor deze later die dag stierf. In de oorlog werd Harrie op weg naar huis in de bossen bij Vlierden beschoten door de Duitsers maar gelukkig niet geraakt.
Muziek maken zat er bij de familie Louwers al vroeg in. Samen met zijn drie broers Bert, Tinus en Piet werd hij lid van fanfare Wilhelmina in Vlierden waar Harrie hoorn ging spelen. In 1953 verhuisde hij naar Deurne en werd toen lid van de Koninklijke Harmonie Deurne. Harrie was op zijn tachtigste verjaardag ruim 40 jaar lid van de Koninklijke Harmonie Deurne. Daarnaast was hij lid van het Vrijetijdsorkest, waar hij ook de grote trom sloeg. In het vrijetijdsorkest speelde zijn broer Tinus de bariton, broer Piet de bas en Bert de trompet.
Het leven van Pauline[bewerken | brontekst bewerken]
Pauline was het eerste kind en oudste dochter in het gezin van Wilhelmus (Willem) Engelen (1879-1961) en Anna Maria van der Heijden (1887-1977). Ze groeide vanaf haar zevende jaar op in de boerderij Derpsestraat 18. Na de lagere school moest ze vooral thuis werken, koeien melken, een groot deel van het huishouden doen en als bijverdienste schoonmaken bij notaris Tromp. Het koemelken gebeurde met de hand en vaak in de wei. Als twaalfjarige ging ze met de melkbus aan de fiets naar de wei waar dan gemolken werd. Thuis werd dan de melk door een zeef, de zei, gedaan en gekoeld. De melkbussen werden opgehaald door paard en platte wagen en naar de Zuivelfabriek Sint Isidorus gebracht.
Toen de kinderen ouder werden kwam meer tijd vrij en Pauline ging zingen. Op 11 februari 1971 werden de eerste vrouwen als lid van het kerkkoor verwelkomd in de toenmalige Sint-Annaschool in de Visser. Tot dat moment bestond het koor uitsluitend uit mannen. De vrouwen zouden de taak overnemen van de mannen voor het verzorgen van de doordeweekse diensten zoals huwelijks- en uitvaartdiensten en jubileumvieringen. Het gemengd Willibrorduskoor ofwel R.k. kerkkoor Heilige Willibrord werd gestart met twaalf dames onder leiding van dirigent Joh Coolen. Het 25-jarig bestaan van het dameskoor werd tijdens het jaarlijks Ceciliafeest gevierd in De Vierspan met het uitreiken van het zilveren Gregoriusspeld door pastoor Hasselman aan Pauline Louwers-Engelen, Riena Louwers-van der Heijden, Mia Smulders, Leny Verbakel, Mia van der Heijden, Tonny van den Eijnden, Anny Heinemans en Hanneke Koolen. Pauline was bijna veertig jaar lid van het kerkkoor. Ook was ze op 1 januari 1982 25 jaar lid bij de KBO afdeling H. Geest waar ze op 15 maart 2007 werd geëerd met een oorkonde en in de bloemetjes werd gezet.
Harrie als wichelroedeloper[bewerken | brontekst bewerken]
Hij kwam er achter dat hij een bijzondere gave had, door een leraar op school bij wie iedereen uit die klas met een wichelroede over een gazon moest lopen. In het gazon lagen een aantal rijksdaalders verstopt die alleen Harrie met de wichelroede eruit haalde. Vaak werd hij gevraagd voor het opzoeken van wateraders in huis of voor het slaan van een waterput. Een waterader zou volgens sommigen een gevaarlijke straling geven waardoor daarvoor gevoelige mensen slecht zouden slapen of onverklaarbare pijn hebben, het zou volgens sommigen ook oorzaak kunnen zijn van huilbaby’s, bedplassen enzovoort.
Wanneer iemand pijn had zou de wichelroede uitslaan op de bewuste plek. Het advies was dan om het bed te verzetten zodat men niet meer op de waterader lag. Vroeger werd wel eens eerst de bouwgrond onderzocht op aanwezigheid van een waterader zodat men het huis er niet midden op de waterader bouwde.
Drie keer vond hij met de wichelroede een gouden ring terug die mensen met werken in de tuin verloren hadden. Vaak geloofden mensen er niet in, maar wanneer men hand in hand met Harrie de wichelroede vasthield dan ondervond men de kracht van de waterader die de wichelroede zou doen uitslaan. Zijn wichelroede maakte hij van veerkrachtig ijzerdraad uit een fietsbuitenband.
Zie het eerste deel van film van het VTO: