Uit DeurneWiki, de historische encyclopedie voor groot-Deurne.
't Putmènneke is Deurnes dialect voor het putmannetje, een denkbeeldig figuur waarmee gedreigd werd om te voorkomen dat kinderen zich te ver over de puntrand bogen; 't mannetje zou je dan namelijk 't water intrekken.[1]
Onderstaand verhaal van 't putmènneke werd opgeschreven door Hans van Hoek, die het via mondelinge overlevering kende van zijn opa, geboren in 1870. Destijds werd het verteld met de bedoeling om de kinderen angst aan te jagen, zodat ze zich niet te ver over de putrand zouden buigen, hun evenwicht zouden verliezen en in de put zouden vallen.
't putmenneke
Báj óns oopoe hán ze vrúger 'ne put, zónne wátterput. Ge wit wel mi zónne gròwete putmik, 'ne lángen bóm mi 'nen émer d'rán. De put zèèlef há 'nen ópstónde gemetselde ràànd en às ge d'r óvverhin keekt, dan koosdege 'n pár mèèter diejp 't putwátter zieje.
Dè 't gevórluk was um óóver dieje ràànd hin te buige hán ze óns goe án 't verstand gebròòcht:
Hil diejp ónder in dieje put zaot 't putmenneke : háj há 'n gròwete neus, 'ne bréje mónd mi hil voil tàànd en hèjel lááng èèrm, án die èèrm zaote lááng maoger grijphàànd mi knókige vèngers.
As ge oe óvver de ràànd van de put hin boogt, viejt ie oe báj oew órre en trok oe dan ónder in de put wórdege dan in dè zwárte wátter verzoopt!
Dè was verschèèjene keinder óvverkomme.
Ik gluurde wel es óvver de ràànd en maajnde dan ónder in die put 'n gezeecht te zieje, sterker nog, ik geleujfde dettie wá óp meen leek!
De schrik zaot er goe in, wáj hán 'n haajleg óntzág vur dieje put.
|
Het putmannetje
Bij mijn oma had men vroeger een put, zo'n waterput. Je weet wel, met zo'n grote putmik, een lange boom met een emmer eraan. De put zelf had een opstaande gemetselde rand en als er daar overheen keek kon je enkele meters diep het putwater zien.
Dat het gevaarlijk was om over die rand te buigen had men ons goed geleerd:
Heel diep onder in die put zat een putmannetje: hij had een grote neus, een brede mond met een veel tanden en heel lange armen, aan de armen zaten lange magere grijphanden met knokige vingers.
Als je over de putrand boog greep hij je bij je oren en trok je dan onder in de put waar je dan in dat zwarte water verdronk!
Dat was meerdere kinderen overkomen.
Ik gluurde wel eens over de rand en meende dan onder in die put een gezicht te zien, sterker nog, ik dacht dat hij op mij leek!
De schrik zat er goed in, wij hadden een heilig ontzag voor die put.
|