Luigeld

Het luigeld was de beloning die de schoolmeester-koster in ontvangst mocht nemen voor het luiden van de klokken bij het overlijden en de uitvaart.

In 1701 legde de Vlierdense schoolmeester Daniël van Esch een aantal grieven op tafel. Een daarvan was dat men hem niet het luigeld wilde betalen zoals in omliggende plaatsen als Helmond en Rixtel gebruijkelijk was, namelijk 12 tot 14 stuivers voor een oude doode en de helft van dat tarief bij de begrafenis van kinderen die op de hand opgedragen wierden. Blijkbaar waren de tarieven in de genoemde plaatsen duidelijke uitschieters naar boven want later noemde hij in zijn grieven zeven stuivers voor een groot en 3½ stuiver voor een klein lijk, een tarief dat 120 jaar later door de Liesselse schoolmeester Hendrik Smits nog steeds in rekening gebracht werd. Door bemiddeling van de rentmeester Van Heurn kwam men in 1701 uiteindelijk toch tot een accoord: Van Esch mocht aan luigeld voor een volwassene acht stuivers en voor een kind vier stuivers vragen.
Naast het luigeld ontving de koster-schoolmeester nog drie stuivers voor het aantekenen in het zogenaamde doodboek van iedere overledene.