Het Zinkske
Het Zinkske (of: 't Zinkske) is een Peelrestant van 130 hectare dat zich bevindt tussen Neerkant en Helenaveen. Het gebied maakt een klein, apart gelegen deel uit van de veel grotere Deurnese Peel. Rijksweg 67 doorsnijdt sinds 1965 dit gebied.
Het bestaat uit in cultuur gebrachte ontgonnen veengrond, een afgegraven veenvlakte begroeid met heide, enig jong berkenbos en de restanten van een oud zijkanaal (turfvaartje) het wiekie.
Het Zinkske ligt aan de provinciegrens met Limburg direct noordelijk van het punt waar de Helenavaart en het Kanaal van Deurne elkaar ontmoeten. De oevers van deze kanalen bieden een aardige wandeling. Het Zinkske is grotendeels afgerasterd met het oog op begrazing door schapen.
Naar het zuiden sluit 't Zinkske aan het voormalige natte landbouwgebied 't Molentje en bij Peelrestant de Heitrakse Peel. Samen vormen deze drie gebieden, verbonden door het Kanaal van Deurne, een goed samenhangende, uitgestrekte natuurzone. Deze zone is bijna geheel eigendom van Staatsbosbeheer. Naar het zuiden toe zet die zone zich langs de Helenavaart nog voort in de gemeente Peel en Maas met de natuurgebieden Scherliet', Het Kwakvors en Marisberg.
De naam 'het Zinkske' bevat een streekgebonden woord voor een laagte. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat een van de nabijgelegen vroegere Peelpaden, de huidige Oude Peelstraat, op een hogere zandrug ligt.
Het Zinkske verscheen voor het eerste op de topografische kaart van 1936 voor een klein gebied ten zuiden van de Oude Peelstraat westelijk van het concessiegebied. In de loop der jaren werd deze naam gegeven aan het hele gebied ten zuiden van de Oude Peelstraat tot waar het Kanaal van Deurne en de Helenavaart bij elkaar komen. De vroegst bekende vermelding van het Zinkske is te vinden in de notulen van de gemeenteraadsvergadering van 27 juni 1868. Directeur Jan Deckers van de Maatschappij Helenaveen had de gemeente gevraagd of de Maatschappij een partij graszoden op het Zinkske mocht steken, om daarmee de taluds van de kanaaldijk te bedekken. De verstandhouding tussen de Maatschappij en de gemeente was al niet al te best en die verbeterde door het antwoord op dit verzoek geenszins. De gemeente wilde het verzoek wel toestaan, maar dan moest wel tevoren een machtiging worden aangevraagd, er moest 600 gulden per hectare betaald worden, het beschikbare terrein zou door het gemeentebestuur worden aangewezen én de graszoden moesten vóór het einde van dat jaar zijn geruimd.