Rabo-clubsupport leverde dit jaar 765,88 euro op. Allen die op ons stemden hartelijk dank! Iedere eerste maandag- en woensdagochtend van de maand van 10 tot 12 uur kunt u ons bezoeken in het heemhuis |
Marinus Vlemmix (1905)
| Marinus Vlemmix (1905) | ||
| ||
| Persoonsinformatie | ||
| Volledige naam | Marinus Vlemmix | |
| Roepnaam | Marinus | |
| Geboorteplaats | Vlierden | |
| Geboortedatum | 8 september 1905 | |
| Partner(s) | Lucia NN | |
| Beroep(en) | grondwerker | |
_de_kerk_van_vlierde_1924_pastoor_gijzels_LR.jpg)
Marinus Vlemmix was een bekend dorpsfiguur in Vlierden.
Marinus Vlemmix werd geboren in Vlierden in een armoedig hutje vooraan op de Rijntjesdijk als het elfde kind van Lambertus Vlemmix (1861-1936) en Antonetta Vervoordeldonk (1873-1949). In zijn ouderlijk gezin werden maar liefst negentien kinderen geboren, maar "slechts" zes van zijn broers en zussen haalden de volwassen leeftijd.
Er wordt verteld dat hij, toen hij nog naar de lagere school ging, op een keer een paar zakken spek in een diep gat in de grond moest stoppen. Het spek kwam uit de pastorie waar het bezorgd werd door boeren en burgers nadat ze geslacht hadden. De hoeveelheid was te groot geworden en het werd tijd dat het werd opgeruimd. Marinus wist stiekem nog wel gauw een stuk spek voor zijn ouders te bemachtigen door het vlug te verstoppen.
De zus van Marinus, Hanne, plukte vroeger in Vlierden 'trilgras', dat in Deurne 'Bibbergras' genoemd werd, en verkocht dat voor twee en een halve cent langs de deur. Mensen zetten het gras in een vaasje en als er een deur open ging dan trilden de aartjes van het gras die aan haardunne takjes zaten. De aartjes kregen soms ook nog een kleurtje door ze te bronzen of door er dun zilverpapier omheen te draaien.
Na de oorlog ging Marinus in Someren wonen. Tegen een bosrand aan, precies zoals in Vlierden. Hij trouwde met een vrouw uit Asten die Luus heette maar door Marinus dikwijls Lucia genoemd werd. Marinus en zijn vrouw waren zeer gastvrij. Als er volk kwam dan duurde het niet lang voordat de tafel werd gedekt. Eten moest je. Hij vertelde wel eens dat hij weer post gekregen had van het een of ander staatshoofd. Dat was niet verzonnen want in een kastlade lagen allerlei brieven en kaarten van staatshoofden en hoogwaardigheidsbekleders. Er was ook een dankbrief bij van koning Bhumibol en koningin Sirikit, want Marinus had de gewoonte om bij huwelijken, jubilea aan dergelijke hoogwaardigheidsbekleders een gelukwens te versturen.
Marinus en Lucia hadden overdag rond het huis van alles te doen want er liepen kippen, ganzen, konijnen en nog wat andere dieren rond, die verzorgd moesten worden. Toen er onder de blote hemel eens een gans zat te broeden, bouwde Marinus er een afdakje overheen.
Vooral de laatste twintig jaar van zijn leven tekende Marinus veel, heel veel, in naïeve stijl. Er kwam geen einde aan. Er lagen stapels tekeningen, waar hij geen weg mee wist en ze daarom regelmatig met het oud papier mee gaf. Een paar honderd tekeningen van hem zijn bewaard gebleven. Een aantal van zijn tekeningen werd in 2011 door Tij Kools aan heemkundekring H.N. Ouwerling geschonken.[1][2]
Bronnen, noten en/of referenties
|