Woonerf (stedenbouw)

Een woonerf is naast een verkeerskundige ook een stedenbouwkundig-typologische naam voor de stedenbouwkundige vormgeving van de stedelijke omgeving.

Woonerven als stedenbouwkundige ontwerpstijl kwamen rond 1975 op als reactie op de grootschalige gebaren van de functionalistische open verkaveling (CIAM) uit het decennium ervoor. Karakteristiek waren de vertakte wegenstructuren, doodlopende woonstraten en verspringende rooilijnen, teneinde een intieme woonomgeving te creëren. In tegenstelling tot de ontwerpstijl uit de periode ervoor werden nu wel bestaande veldwegen in het ontwerp van de wijk opgenomen, vaak als langzaam-verkeersroute.

In Deurne zijn de jongere fasen van de Koolhof (zoals de omgeving van de Swalm) en grote delen van de Heiakker als woonerf te typeren. In Liessel kan men ook de buurt rond de Hazelaar nog wel tot dit stedenbouwkundige type rekenen.

In de volksmond staan deze wijken, vanwege hun karakteristieke plattegrond, ook wel als bloemkoolwijken te boek. Omstreeks 1985 vond een overgang naar een wat meer rationele stedenbouw plaats, die we thematische stedenbouw noemen.

Bronnen, noten en/of referenties De gebruikte typologie is ontleend aan diverse studies van Leon van Meijel (Van Meijel adviseurs in cultuurhistorie) en Els Bet (Els Bet Stedebouwkundige) met betrekking tot stedenbouwkundige typering van dorpen en steden in Nederland.