Rabo-clubsupport leverde dit jaar 765,88 euro op. Allen die op ons stemden hartelijk dank! Iedere eerste maandag- en woensdagochtend van de maand van 10 tot 12 uur kunt u ons bezoeken in het heemhuis |
Sint-Antoniusklooster: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 20: | Regel 20: | ||
Om meer ruimte te creëren voor de sociale taken, zoals bejaardenzorg, werd in 1926 het gebouw met een verdieping verhoogd. Het duurde echter nog tot 1929 voordat de eerste bewoners zich er konden vestigen. | Om meer ruimte te creëren voor de sociale taken, zoals bejaardenzorg, werd in 1926 het gebouw met een verdieping verhoogd. Het duurde echter nog tot 1929 voordat de eerste bewoners zich er konden vestigen. | ||
Mede door [[Petrus Hendrikus Vincentius Jaspers (1868-1931)|pastoor Jaspers]] werd er in 1931 in het klooster ruimte vrijgemaakt voor het [[Wit-Gele Kruis Liessel]]. Het hoofddoel was de ziekenverzorging. Deze werd toevertrouwd aan de Missiezusters uit Asten. Verschillende wijkverpleegsters van deze orde hebben in Liessel gewerkt. | |||
===Bejaardenhuis “de Nieuwe Erven”=== | ===Bejaardenhuis “de Nieuwe Erven”=== | ||
Huidige versie van 24 dec 2017 om 18:35
Het Sint-Antoniusklooster aan de Hoofdstraat in Liessel , vroeger ook wel Liefdegesticht of Sint-Antoniusgesticht genoemd, werd vanaf 1893 bewoond door de Zusters van de Choorstraat die in dit gebouw ook onderwijs gaven aan de meisjes van Liessel. Later kregen de zusters ook sociale taken en werd een deel van het pand gebruikt als bejaardenverzorgingshuis.
Voordat met de bouw van de school en het huis werd begonnen, was door bemiddeling van pastoor Van den Bosch bereikt dat, evenals in 1856 in Deurne, de Zusters Franciscanessen van Veghel het onderwijs zouden verzorgen.
In 1892 werd begonnen met de bouw van het Liefdegesticht en al tijdens de bouw zagen de “Zusters van Veghel" zich door ziektegevallen en tegenspoed gedwongen om op de toegezegde medewerking terug te komen, met als gevolg dat de bouw werd stilgelegd.
Het klooster werd uiteindelijk in gebruik genomen door de zusters van de Choorstraat uit Den Bosch. Het gebouw bestond toen nog uit een woongedeelte voor de zusters en een meisjesschool bestaande uit twee leslokalen. De totale bouwsom, zonder de benodigde ondergrond, bedroeg 13.500,- gulden. Op 18 oktober 1893 arriveerden de eerste vier zusters:
- Zuster Ignatia (A.M. van Gennip), moeder-overste en tevens hoofd van de school;
- Zuster Flora (Ghijsselt);
- Zuster Gudula (Mol), assistente aan de school;
- Zuster Hilaria (Keukens).
Aan belangstelling ontbrak het niet. Zonder dat er sprake was van een leerplicht werden er 83 leerlingen aangemeld.
Om meer ruimte te creëren voor de sociale taken, zoals bejaardenzorg, werd in 1926 het gebouw met een verdieping verhoogd. Het duurde echter nog tot 1929 voordat de eerste bewoners zich er konden vestigen.
Mede door pastoor Jaspers werd er in 1931 in het klooster ruimte vrijgemaakt voor het Wit-Gele Kruis Liessel. Het hoofddoel was de ziekenverzorging. Deze werd toevertrouwd aan de Missiezusters uit Asten. Verschillende wijkverpleegsters van deze orde hebben in Liessel gewerkt.
Bejaardenhuis “de Nieuwe Erven”[bewerken | brontekst bewerken]
In 1970 kwam er, na meer dan 75 jaar zorg voor de bejaarden uit Liessel en omstreken, een einde aan deze manier van ouderenzorg in het Sint-Antoniusklooster. Het nieuw gebouwde bejaardenhuis de De Nieuwe Erve aan Het Hofke nam een deel van de zorg over en opende toen haar deuren. In 1985 werd, nadat de Zusters van de Choorstraat uit Liessel vertrokken waren, het klooster afgebroken en kwam er op die plek een nieuw gebouw voor Rabobank Liessel voor terug.
Zusters van de Choorstraat[bewerken | brontekst bewerken]
Zie ook de overzichten: