Iedere eerste maandag- en woensdagochtend van de maand van 10 tot 12 uur kunt u ons bezoeken in het heemhuis Vanaf 1 januari 2025 wordt dat Iedere eerste maandagochtend en derde woensdagochtend van de maand. |
Gerardus Johannes Kivits (1893-1978): verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 27: | Regel 27: | ||
== Werk == | == Werk == | ||
Grard begon als jongen van veertien jaar op het [[Strohulzenfabriek]] van meneer [[Johannes Hermann Lohe (1858-1930)|Lohe]] in de [[Stationsstraat]]. Als hulpkracht kreeg hij veertig cent per week. Een goed hulzenmaker kreeg 65 cent voor duizend hulzen van een literse maat. Die waren bestemd om flessen Franse en Duitse wijn naar Amerika te verschepen. Lang houdt Grardje het niet uit bij Lohe en hij probeert tevergeefs werk te krijgen bij strohulzenfabrieken in Helmond. <br>Bij de [[Steenfabriek]] in Deurne vind hij werk voor even en begint dan in de Peel als veenarbeider. Van de ene maatschappij trekt hij naar de andere. Grardje is te ongedurig en doet liever andere dingen zoals vissen en stropen. <br>Nadat hij een korte tijd in Belfeld aan de stuw gewerkt heeft, vertrok hij naar Zuid-Limburg waar hij aangenomen wordt door een Belgische firma die de eerste schachten bouwt voor de nieuwe kolenmijnen. Daarna zoekt hij werk bij de wegenbouw.<br>Tijdens de oorlog wordt Grardje naar Lansbergen in Duitsland gestuurd. Ook daar blijft hij niet lang. Als hij verlof krijgt weet hij zeker dat hij daar nooit meer terugkomt. <br>Na de oorlog werkt hij nog voor onbepaalde tijd aan het vliegveld tussen Bakel en Venraij en komt hij daarna in aanraking met de werkverschaffing. Vanaf 1976 kon hij doen en laten wat hij | Grard begon als jongen van veertien jaar op het [[Strohulzenfabriek]] van meneer [[Johannes Hermann Lohe (1858-1930)|Lohe]] in de [[Stationsstraat]]. Als hulpkracht kreeg hij veertig cent per week. Een goed hulzenmaker kreeg 65 cent voor duizend hulzen van een literse maat. Die waren bestemd om flessen Franse en Duitse wijn naar Amerika te verschepen. Lang houdt Grardje het niet uit bij Lohe en hij probeert tevergeefs werk te krijgen bij strohulzenfabrieken in Helmond. <br>Bij de [[Steenfabriek]] in Deurne vind hij werk voor even en begint dan in de Peel als veenarbeider. Van de ene maatschappij trekt hij naar de andere. Grardje is te ongedurig en doet liever andere dingen zoals vissen en stropen. <br>Nadat hij een korte tijd in Belfeld aan de stuw gewerkt heeft, vertrok hij naar Zuid-Limburg waar hij aangenomen wordt door een Belgische firma die de eerste schachten bouwt voor de nieuwe kolenmijnen. Daarna zoekt hij werk bij de wegenbouw.<br>Tijdens de oorlog wordt Grardje naar Lansbergen in Duitsland gestuurd. Ook daar blijft hij niet lang. Als hij verlof krijgt weet hij zeker dat hij daar nooit meer terugkomt. <br>Na de oorlog werkt hij nog voor onbepaalde tijd aan het vliegveld tussen Bakel en Venraij en komt hij daarna in aanraking met de werkverschaffing. Vanaf 1976 kon hij doen en laten wat hij graag wilde en kreeg hij voortaan elke maand zijn centen van de ouderdomsvoorziening. | ||
== Bekende figuur == | == Bekende figuur == | ||
Versie van 5 apr 2014 23:07
| Gerardus Johannes Kivits | ||
| ||
| Persoonsinformatie | ||
| Volledige naam | Gerardus Johannes Kivits | |
| Roepnaam | Grard Sientje | |
| Geboorteplaats | Deurne-Helenaveen | |
| Geboortedatum | 29 maart 1893 | |
| Overl.plaats | Deurne | |
| Overl.datum | 8 december 1978 | |
| Beroep(en) | peelwerker, mijnwerker, grondwerker | |
Grard Sientje (1893-1978) was een nationaal bekende Deurnese zonderling.
Familie
Hij was een zoon van de veenarbeiders Francis (Frans) Kivits en Cornelia Francisca (Sientje) van Dongen. Zijn bijnaam Grard Sientje had hij te danken aan de roepnaam van zijn moeder, met wie hij tot haar dood in 1949 samenwoonde.
Zie ook het genealogisch overzicht van de familie Kivits.
Op het eind van Grard's leven woonde hij aan de Pollenweg, een inmiddels verdwenen zijstraat van de Snoertsebaan, dicht bij de plek waar de familie vroeger in plaggenhutten woonde.
Werk
Grard begon als jongen van veertien jaar op het Strohulzenfabriek van meneer Lohe in de Stationsstraat. Als hulpkracht kreeg hij veertig cent per week. Een goed hulzenmaker kreeg 65 cent voor duizend hulzen van een literse maat. Die waren bestemd om flessen Franse en Duitse wijn naar Amerika te verschepen. Lang houdt Grardje het niet uit bij Lohe en hij probeert tevergeefs werk te krijgen bij strohulzenfabrieken in Helmond.
Bij de Steenfabriek in Deurne vind hij werk voor even en begint dan in de Peel als veenarbeider. Van de ene maatschappij trekt hij naar de andere. Grardje is te ongedurig en doet liever andere dingen zoals vissen en stropen.
Nadat hij een korte tijd in Belfeld aan de stuw gewerkt heeft, vertrok hij naar Zuid-Limburg waar hij aangenomen wordt door een Belgische firma die de eerste schachten bouwt voor de nieuwe kolenmijnen. Daarna zoekt hij werk bij de wegenbouw.
Tijdens de oorlog wordt Grardje naar Lansbergen in Duitsland gestuurd. Ook daar blijft hij niet lang. Als hij verlof krijgt weet hij zeker dat hij daar nooit meer terugkomt.
Na de oorlog werkt hij nog voor onbepaalde tijd aan het vliegveld tussen Bakel en Venraij en komt hij daarna in aanraking met de werkverschaffing. Vanaf 1976 kon hij doen en laten wat hij graag wilde en kreeg hij voortaan elke maand zijn centen van de ouderdomsvoorziening.
Bekende figuur
De eerste journalist die aandacht schonk aan Grard Sientje was Peter Vink. In een artikel in de Helmondse Courant van 25 mei 1957 brak hij, onder de titel G'rard Kivits, een lans voor het ongemoeid later van de levenswijze van deze man.
Kivits kreeg nationale bekendheid als zonderling figuur na een televisieuitzending in 1976 in het programma Van Gewest tot Gewest. Hij was vooral bekend door zijn vrij ruige manier van leven, het grote aantal honden dat hij er op na hield (35 bij zijn overlijden) en zijn verschijning op motorfietsen, waarvan hij er nog 12 had bij zijn overlijden in 1978. Hij weigerde bij het berijden daarvan categorisch een helm te dragen.
Kivits overleed op 85-jarige leeftijd te Deurne. Spoedig erna werd zijn woning door de gemeente gesloopt. Grard Sientje werd bezongen door de volksmuziekgroep Moek in het liedje Sientje.
De afgebeelde gedachtenisprentjes zijn afkomstig uit de collectie Bidprentjes van Berdie van den Broek in het RHCe te Eindhoven.
Literatuur
- Kools, Tij Grepen uit het leven van de zonderling "Grard Sientje" (1979 - in de Turfjes-serie) [1]
- Vink, Peter Groeten van Grard Sientje (1988)
| Referenties |