Peelbranden

Peelbranden zijn van alle tijden.

Vroeger werden gedeeltes van de Peel opzettelijk in brand gestoken, zodat de asresten even wat mineraal voedsel konden geven voor de boekweitcultuur. Dat neemt niet weg dat gevaar voor een niet onder controle te houden uitslaande veenbrand altijd op de loer lag. Daarom was ook wettelijk bepaald dat men de Peel niet mocht verlaten als er nog vuur was. Vele weken hard werken kon met een enkele peelbrand te niet worden gedaan en een koude winter lag dan, bij gebrek aan alternatieve brandstoffen, op de loer.

Voorbeelden van zulke rampzalige branden zijn die van 16 augustus 1857 en 17 augustus 1921. Bij deze laatste brand werd tot in Helmond de zon door de rook verduisterd.

Een andere grote peelbrand was die van 28 juli 1959, die daarna nog maanden in de ondergrondse veenlaag doorsmeulde ten gevolge van het lage grondwaterpeil.