Sint-Hubertusgilde
Het Sint-Hubertusgilde in Liessel is de oudste vereniging van die plaats.
Dat dit gilde uit Liessel al in 1331 opgericht zou zijn is gebaseerd op de overlevering van vaandel op vaandel. De oudste bewaard gebleven archiefstukken dateren van rond 1660 en uit 1671. In die van rond 1660 werden de reglementen van wat toen als een combinatie van broederschap en schutterij werd omschreven voor de schepenen vastgelegd, terwijl uit die van 1671 blijkt dat de schutterij Sinte Huyberechs van Lijssel rond 1620 zeker al bestond. De oudst bewaarde schilden en zilveren papagaai stammen uit de 18e eeuw en waren van o.a. de gildenkoningen Eijmert Goossens (1720), rector Johannes van Loon (1741) en Laurens van Helmond (1751). In afwijking tot andere plaatsen vindt hier het koningsschieten om de vier jaar plaats op kermismaandag. Daarbij spelen de erebogen een grote rol, die door het gehele dorp door worden opgesteld, met de bedoeling de nieuwe koning te eren. Met een tocht worden alle rond de dertig bogen aangedaan, waarbij de mooiste wordt uitgekozen. In 1984 richtte het gilde een nieuwe kapel op, de Sint-Hubertuskapel, ter ere van hun patroonheilige.
Voor het gilde is het maandelijks ophalen van oud papier in het dorp Liessel een belangrijke bron van inkomsten. Met deze actie is in 1982 begonnen. In dat eerste jaar werd 92.810 kg. ingezameld.
Koningschieten
Het schieten om de koningstitel is een hoogtepunt in het gildeleven, dat om de vier jaar rondom Liessel-kermis wordt gehouden. De kermis vond tot 1842 plaats op de tweede zondag na Pasen. Vanaf 1853 wordt de kermis in Liessel gehouden op de vierde zondag van augustus.
Vanaf Sint-Jan (24 juni) beginnen de voorbereidingen op het vierjaarlijkse koningschieten tijdens de kermis op maandag. Vanaf die datum bestaat het gilde officieel nog uit twee personen, namelijk de oude en de jonge deken (de penningmeester en de secretaris), oftewel het gilde sluimert. Om deze reden geschiedt het optrekken naar de schietboom niet in uniform. Voorop gaat de tamboer met de oude koperen trom die voorzien is van het volgende opschrift: Goord Dirck Mennen en Jan Verberne, Dekens in de Guld van S. Huybert tot Leyssel. Anno 1775.
Na de tamboer volgen de drager van het vaandel, de te plaatsen houten vogel, het koningsvest met de koningsschilden en de verdere benodigde attributen. Zij trekken rond de schietboom ter vrijwaring van de boze geesten. Nadat de vogel op de schietboom is geplaatst leest de hoofdman de na te komen regels voor, waarvan de belangrijkste betrekking hebben op de verplichtingen van de nieuwe koning.
De pastoor, de burgemeester, de wethouders en ook de aftredende koning beginnen het schieten. Daarna wordt geschoten in een volgorde die middels loting isbepaald. Wie de vogel afschiet en deze opraapt mag zich voor vier jaar koning noemen van het gilde. Raapt de schutter de vogel niet op, dan moet hij een vat bier schenken aan het gilde.
Het is nog maar twee keer gebeurd, dat één persoon zich twee keer achter elkaar, dus twee periodes van vier jaar, tot koning schoot. Iemand die zich drie keer in successie tot koning schiet, behaalt het keizerschap voor het leven, maar dit is nog nooit voorgekomen.
Na het omhangen door de hoofdman van het koningsvest en de zilveren vogel, daterend uit 1741, loopt de nieuwe koning onder tromgeroffel over het hoofdvaandel, dit ten teken van aanvaarding van het koningschap. Behalve voor de nieuwe koning is dit privilege uitsluitend weggelegd voor de regerende koningin en de bisschop. Daarna gaat men terug naar het gildehuis, alwaar de handwassing plaatsvindt. Dit gebeurt door de uitbaatster van het gildehuis, waarna de nieuwe koning een zilveren muntstuk in de koperen bak werpt.
Hierna vindt het verpachten van de attributen plaats, te weten de gildetrom, het hoofdvaandel, de kapiteinsstok en de stok van de commandant. Diegene die een van deze attributen pacht komt voor vier jaar in het bestuur. Het bestuur bestaat vanaf die tijd voor vierjaar uit het dagelijks bestuur (de hoofdman, de jonge deken (secretaris) en de oude deken (penningmeester)), de vier bestuursleden die een attribuut gepacht hebben en de nieuwe koning. De nieuwe koning heeft geen stemrecht. 's-Avonds krijgt de nieuwe koning met eventueel zijn koningin een receptie aangeboden die wordt bezocht door familie, diverse mensen uit Liessel, maar ook door meerdere gilden uit de kring Peelland.
Op dinsdag en woensdag wordt de nieuwe koning begroet en verwelkomd met diverse erebogen die door de verschillende buurtschappen zijn opgericht. Het oprichten van de erebogen gebeurt, volgens overlevering, al enkele honderden jaren. Vroeger zorgden alleen de jongeren ervoor dat de erebogen gezet werden. De jonge meisjes waren al weken hiervoor begonnen met het zogenaamde "kronen", zij maakten namelijk de papieren bloemen, vaak honderden, die als decoratie gebruikt werden in de boog. Omdat gezinnen tegenwoordig kleiner zijn werken ook de volwassenen mee.
"Leve de Koning" is het vrijwel algemeen gebruikte opschrift van een ereboog. Vele bogen zijn bedekt met takken van sparren en coniferen, maar er zijn ook buurtschappen die er heide en gerst in verwerken. De erebogen zorgen voor de verbroedering in het dorp, omdat de buurtschappen er tevens een feest van maken. De jongeren van de verschillende buurtschappen trokken vroeger en nu nog met een tractor en platte wagen rond om alle andere erebogen te bewonderen. Tevens is een fietsroute uitgeschreven met een wedstrijdelement, zodat men ook per fiets deze erebogen kan zien. In 2011 was de fietsroute ongeveer 25 kilometer lang.
De erebogen worden door een jury beoordeeld. De prijsuitreiking wordt bekend gemaakt op het zogenaamde bogenbal. Dit bal wordt georganiseerd door het gilde met als bedoeling de mensen die meegewerkt hebben aan het vervaardigen van de erebogen te bedanken voor hun inzet. De erebogen mogen uiterlijk een week blijven staan. In verband met het koningschieten wordt de kermis ook met een dag verlengd, zodat iedereen in gelegenheid is de erebogen te bezichtigen.
Externe link
Literatuur
- 50 jaar Gilden Peelland (1985) blz. 183-188.
- Mr.Gerard Engels - Kroniek van Liessel (1976) blz. 175-181.
