Iedere eerste maandag- en woensdagochtend van de maand van 10 tot 12 uur kunt u ons bezoeken in het heemhuis Vanaf 1 januari 2025 wordt dat Iedere eerste maandagochtend en derde woensdagochtend van de maand. |
Nicolaas Antonius Thimister (1922-1990)
| Nicolaas Antonius Thimister | ||
 Foto collectie Joke Verheijen-Thimister | ||
| Persoonsinformatie | ||
| Volledige naam | Nicolaas Antonius Thimister | |
| Roepnaam | Nico | |
| Geboorteplaats | Maastricht | |
| Geboortedatum | 8 april 1922 | |
| Overl.plaats | Deurne | |
| Overl.datum | 10 februari 1990 | |
| Partner(s) | Maria Josephina Francisca Vosters (1914-1995) | |
| Beroep(en) | soldaat, ziekenverpleger | |
Nicolaas Antonius (Nico) Thimister (1922-1990) was oorlogsvrijwilliger-ziekenverpleger en drager van de Bronzen Leeuw
Familie en gezin[bewerken | brontekst bewerken]
Nico was een zoon van de bordenmaker en mijnwerker Christiaan Thimister (Maastricht 1884-1954 Heerlen) en Maria Cecilia Klinckenberg (Maastricht 1888-1961 Schaesberg).
Hij verbleef vanaf 18 maart 1941 tot 12 november van dat jaar in een klooster in Sterksel (destijds gemeente Maarheeze) met de intentie broeder te worden. In die periode leerde hij Mia Vosters kennen.
Nico huwde op 21 november 1944 in Deurne met Maria Josephina Francisca (Mia) Vosters, (Deurne 23 september 1914 - Geldrop 21 oktober 1995), dochter van Wilhelmus Hubertus Vosters (1887-1947) en Regina Maria van Gerwen (1884-1957).
Uit dit huwelijk werden twee dochters geboren:
- Joke, Zij huwde met Leo Verheijen.
- Lia, (11 november 1951 - 24 december 2008). Zij huwde met Harrie Mertens (1949-2014).
Door zijn aandacht voor de noodlijdende mens koos hij in zijn jeugd voor het beroep van ziekenverpleger. Na de Tweede Wereldoorlog meldde hij zich als vrijwilliger bij de geneeskundige dienst van de Landmacht. Hij vertrok op een nog onbekend tijdstip met het troepentransportschip Johan van Oldenbarnevelt naar Nederlands Indië. In het oorlogsgebied werd hij ingezet als soldaat 1e klasse - ziekenverzorger. Daar was hij de hulp voor mensen in nood, zijn gewonde medesoldaten. In de vuurlinie heeft hij, zichzelf vergetend het leven proberen te redden van zijn medestrijders. Nico overleefde, al hield hij blijvend letsel aan zijn hoofd en nek.
Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]
- Per Koninklijk Besluit van 22 juni 1948 nummer 6 werd hem, op basis van zijn moedige gedrag in Nederlands Indië, op 13 september 1949 in de Van Ghentkazerne te Rotterdam de Bronzen Leeuw toegekend. In het uittreksel van het Koninklijk Besluit bij de onderscheiding staat hierover geschreven:
- Heeft zich door het bedrijven van bijzonder moedige en beleidvolle daden in de strijd tegenover de vijand onderscheiden door op 17 Juni 1947 als soldaat-ziekenverzorger tijdens hevige gevechtsacties tegen terroristische benden bij Pakenkoeleon (Regentschap Modjokerto, Oost-Java), na eerst onder vijandelijk sluipschuttervuur een gewonden soldaat de eerste hulp te hebben verleend, een open terreingedeelte van ongeveer 50 meter onder vijandelijk mitrailleurvuur over te steken teneinde een tweede zwaar gewonde soldaat te verplegen en te helpen afvoeren. Voorts door, toen wederom twee soldaten werden gewond, opnieuw onder vijandelijk vuur te hulp te snellen en hen onder uiterst moeilijke en gevaarvolle omstandigheden te verbinden en te helpen afvoeren. Tenslotte toen een vijfde man zwaar werd gewond, zich wederom in de vuurzone te begeven om deze te verbinden en in veiligheid te helpen brengen.
- Op 1 augustus 1950 werd hem, namens de minister van Oorlog, het Ereteken voor Orde en Vrede met gespen 1946, 1947 en 1948 toegekend.
Na de oorlogen[bewerken | brontekst bewerken]
Om zorg te kunnen dragen voor vrouw en kinderen moest hij na de oorlogen uitzien naar ander werk. Aanvankelijk kreeg hij werk bij van Vlissingen en later bij Leco in Helmond maar hij voelde zich daar niet op zijn plaats.
Uiteindelijk vond hij een baan als portier in het Missiehuis St. Willibrord aan de Vlierdenseweg in Deurne. Daarnaast was hij enige tijd krantenbesteller.
Aanvankelijk woonde hij in bij zijn schoonouders in de Stationsstraat maar het grootste deel van zijn leven woonde hij met zijn gezin aan de Tramstraat 31, in een van de Maycrete-noodwoningen.
Nico was een gelovig mens met een grote verering voor Maria. Tijdens de vakanties kon hij heel lang ronddwalen in de grote oude kerken en kathedralen, hij proefde graag de sfeer van eeuwenlange eerbied en godsvrucht.
Nico, Mia, dochter Lia en schoonzoon Harrie zijn allen op de algemene begraafplaats Jacobshof in Deurne begraven.
Bron[bewerken | brontekst bewerken]
- Archief familie Verheijen-Thimister in Geleen.
| Bronnen, noten en/of referenties |