Kórremènneke

Kórremènneke is Deurnes dialect voor korenmannetje.

Als je te ver in het koren (kórre) liep zou het mannetje je meenemen.

Door Hans van Hoek werd onderstaand verhaal, dat via mondelinge overlevering tot hem was gekomen, opgeschreven. Zijn opa, geboren in 1870, vertelde het verhaal met de bedoeling om de kinderen bang te maken dat ze niet in het korenveld gingen spelen en zo de halmen plat zouden trappen.

't Kórremenneke

Het Korenmannetje

Vrúger, toen wáj nog klèèn wárre, wónde wáj óp 'n döörp. Dè wil zegge : grówete boerre mi veul koei en veul ekker, en klèèn boerkes mi 'n pár gèète en soms 'nem bók. As 't zómmer was en 't kórre hóg óp d'n ekker stónd, dan ginge we kórrebloeme plukke án de ràànd van 't roggeveld. Gek genóg wiesse die ók alleijen mèr án de ràànd en nie in 't midde. Diksentijd wárre 't blòòw, mèr áf en toew háddege d'r ók paarse of witte tusse zitte. We plukte d'r 'nen èèlever vól vur óns moeder, of um kranse te vlèèchte. Soms moosse we van school émers vól plukke às stròòwsel vur in de Sacramentsprecèèsie saome mi Sint Jàànsbloeme en bótterbloeme. Aájgeluk hán we ter nie óp. Mi de gèèst in de bóks plukte we ók alleijen mèr án de ràànd van 't veld. Wórum we nie 't kórre in dörfde zal ik oe vertelle: Onze grótvádder vertèèlde dettie ooit gezieje há dètter in 't kórre 'n menneke zaot mi 'ne kop vól mi hil veul rój haor en assie oe te pákke kreeg, fraot ie oe livvend óp! D'r wárre vrúger al es oojt 'n pár keinder, die ók in 't kórre án 't speule wárre, dur dè kórremenneke ópgefrèète, dus die kans móóstege mèr nie lòwepe !

Vroeger, toen we nog klein waren, woonden we in een dorp. Dat wil zeggen: grote boeren met veel koeien en veel land, en kleine boertjes met een paar geiten en soms een bok. Als het zomer was en het koren stond hoog op het land, dan gingen we korenbloemen plukken aan de rand van het korenveld. Gek genoegen groeiden die ook alleen maar aan de randen en niet midden in. Dikwijls waren het blauwe bloemen, maar soms zaten er ook paarse en witte tussen. We plukten een armvol voor ons moeder of om een krans te vlechten. Soms moesten we van school emmers vol plukken als strooisel voor de Sacramentsprocessie, samen met margrieten en boterbloemen. Eigenlijk vertrouwden we het niet erg. Vol angst plukten we alleen maar aan de randen van het veld. Ik zal je vertellen waarom we het koren niet in durfden: Onze opa vertelde dat hij eens gezien had dat er in het koren een mannetje zat met een hoofd met heel veel rood haar en als hij je te pakken kreeg, at hij je levend op! Er waren vroeger al eens een paar kinderen, die in het koren aan 't spelen waren, door dat korenmannetje opgegeten, dus dat risico kon je beter niet lopen!

Referenties