Klotgemul

1992 – Hartstikke jaloers waren we in Deurne, op die carnavalsclub over het spoor in de Hei die het gewoon voor mekaar kreeg een formidabele bonte avond te organiseren met enkel artiesten van eigen bodem. In het Peelstrekelrijk was het naar ons idee al een paar jaar armoe troef. De grandioze Prinsengarde-avonden van de jaren ’70 en ’80, waar twee avonden achter mekaar ‘Deurzes allerschônste’ op het podium stonden voor een uitverkochte Vierspan, waren jaren eerder al een bloedeloze dood gestorven. We hadden enkel nog de Gala-avonden, waar behalve Peelstrekelpraeses Geerd Jansen niemand in gala-outfit kwam, waar alleen maar duurbetaalde artiesten van buitenaf optraden en waarvoor de kaartjes zo duur waren dat je voor datzelfde geld ook drie weken op wintersport kon. En natuurlijk genoten ook wij daar van de Sjawi’s, Petazzi mì Skruwsaws, Striepke Veur en al die andere grote namen, maar het deed ons clubje verrekte zeer dat wij, als grootste carnavalsvereniging van Deurne, zelf niets fatsoenlijks op de planken konden zetten.

Het kwam ons eigenlijk dus wel heel goed uit dat Geerd Jansen kort na carnaval 1992 aan onze vergadertafel bij Jozeve aanschoof met de vraag of wij niet iets op touw konden zetten voor de leden van de Club van Honderd, toentertijd het clubje dat de centjes voor de Peelstrekels bij mekaar schraapte. Daar lag dus beslist een uitdaging voor ons, vonden we zelf en we waren het al meteen eens over de uitgangspunten: alleen maar ‘van Deurze vur Deurze’, artiesten treden gratis op en leden van de Club van Honderd mogen voor niks en alle anderen voor een schijntje naar binnen. PrCie-nestor Cor Brüggenwirth schudde de allermooiste naam voor het evenement zomaar even ter plekke uit zijn mouw: ‘Klotgemul’! Restjes klot dus, niet zo duur als échte turven, maar het brandt prima en geeft net zoveel warmte af. Die vlag dekte buitengewoon de lading, dat wisten we meteen. Het Klotgemul; het zou zowaar een begrip worden in Deurne.

Het was toch niet ‘efkes möllek haole’ zoals wij, naïef als we waren, dachten. Het bleek verdomd lastig het programma van die allereerste editie gevuld te krijgen met Deurnese kneiteracts. Veel artiesten, die aanvankelijk wel wilden, werden minder heldhaftig als het er echt op aan kwam, een fantastische goochelact presteerde het twee weken voor de aftrap een arm te breken op een skipiste en Tonnie Wijnands, die in zijn nummer nog riep dat op zijn rekening altijd Gèr Gedaon stond, bleek uiteindelijk veel en veel te duur voor onze smalle beurs. Maar we kregen het voor mekaar, met fantastische artiesten als Peter Aarts, de altijd pikante dames van Zes Stuks, het gewaagde politieke cabaret van Guido Goorts en Rini Claassen en nog veel meer geweldige anderen. Helemaal gelukkig werden we toen we Jan van Schijndel, Rob van Poorten en Eric Joosten met hun 2 ½ Watt als uitsmijter en ook nog eens de Hôsbengels als kapel van dienst konden strikken. Om het programma helemaal dicht te krijgen sleutelden we zelf ook nog wat in elkaar en het leek zowaar alsof het publiek ons niet eens zo heel erg slecht vond. Het beviel ons in ieder geval zo goed dat we zomaar enkele jaren mee bleven doen. Met wisselend succes; dat wel…

Dat eerste Klotgemul in 1993 in die onvolprezen Vierspan was meteen een geweldige knaller; fantastische acts, volle bak, een publiek dat uit z’n dak ging en een geweldig ‘bijbal’ na afloop. Artiesten blij, Geerd Jansen erg blij, Willy Bijsterveld stiekem een beetje blij en wij heel erg dronken, want dit succes moesten we meteen vieren natuurlijk! Voor de volgende edities bleek het vullen van het programma steeds gemakkelijker te worden; half Deurne wilde na die geweldige eerste keer ineens wel een keer meedoen. Sterker nog; we waren na een paar succesvolle edities genoodzaakt artiesten en groepen op een wachtlijst te zetten en we kregen het zelfs zo hoog in onze bol dat we acts die wij zelf niet goed genoeg vonden gewoonweg weigerden. Het publiek vond alles geweldig, de gratis en spotgoedkope kaartjes vlogen de deur uit en het duurde dan ook niet lang voordat we noodgedwongen naar twee avonden moesten.

Een tiental jaren organiseerden we, tot volle tevredenheid (vooral van onszelf), deze échte Deurnese bonte avond, totdat we de Peelstrekels bereid vonden het van ons over te nemen. Wijzelf wilden gewoon andere leuke dingen gaan doen. Die Peelstrekels gingen zelf de kar trekken en, hoewel nog enige jaren enkelen van ons in de betreffende commissie zaten, was onze betrokkenheid met het evenement eigenlijk wel voorbij. Helaas bleken de bestuurders die na Geerd Jansen kwamen een stuk hebberiger, zodat de toegangsprijzen omhoog vlogen en de artiesten, die nog steeds voor niks optraden, steeds minder in de spreekwoordelijke watten werden gelegd. De bezieling van de commissie werd allengs minder en uiteindelijk het animo van artiesten en publiek ook. In 2013 stierf Deurnes mooiste bonte avond, Het Klotgemul, een roemloze dood en werd vervangen door de Quatsja-avonden waarop ook weer artiesten van buitenaf optreden en het dorpse karakter minder prominent aanwezig is.