Julius de Corte (1924-1996)

Jules de Corte
Persoonsinformatie
Volledige naam	Julius de Corte
Roepnaam	Jules
Geboorteplaats	Deurne
Geboortedatum	29 maart 1924
Overl.plaats	Eindhoven
Overl.datum	16 februari 1996
Partner(s)	(1) Wilhelmina Verhoeven (1929-2006) (2) Theodora Dekker (1945)
Beroep(en)	zanger, componist, tekstschrijver, pianist

Jules de Corte en zijn eerste echtgenote Wilhelmina Verhoeven in 1956.
Foto: collectie Peter van de Berk

(foto coll. mevr. De Corte-Dekker)

Jules de Corte en Tij Kools

Julius (Jules) de Corte (1924-1996) was een Deurnese zanger, pianist en tekstschrijver met landelijke bekendheid.

Familie en gezin

Hij werd geboren in Deurne-Sint-Jozefparochie op het (huidige) adres Vloeieindsedreef 4, als zesde uit een gezin van twaalf kinderen en was een zoon van Petrus (Peer) de Corte (1888-1968) en Arnoldina van Eijk (1893-1981).

Toen Jules 14 maanden oud was, werd hij blind door een verkeerd gediagnosticeerde middenoorontsteking. Jules ging naar het katholieke blindeninstituut De Wijnberg in Grave. Daar woonde hij tot aan het einde van de oorlog. Hij kreeg er uitstekend onderwijs, maar ervoer het als een kille, katholieke jeugdgevangenis. Hij leerde er ook pianospelen en bleek een muzikaal talent te zijn.

Hij trouwde op 23 februari 1954 met Wilhelmina Johanna (Mien) Verhoeven, (Delft 29 augustus 1929 - Delft 9 oktober 2006), dochter van Hermannus Verhoeven (Groningen 1893-1947 Wassenaar) en zijn tweede vrouw Helena Antonia Maagdenberg (Schiedam 1895-1968 Delft).

Ze kregen samen zes kinderen, drie jongens en drie meisjes:

1. Magdalena Angela (Lonneke),
2. Erlinde Sylvia (Lindeke),
3. Julius Petrus (Jules),
4. Ernst Vincent (Ernst),
5. Marjolijn Marisca (Marjolijn),
6. Lucien Victor (Lucien),

Op 1 juli 1976 werd de echtscheiding tussen hen uitgesproken.

Jules ging daarna een relatie aan met Theodora (Thea) Dekker, (Groningen 1945) met wie hij op 30 juli 1976 trouwde. Dit huwelijk bleef kinderloos.

Hij woonde in Delft, Helmond en vanaf 1973 woonde hij in de Geldersestraat 9 in Helenaveen, waar hij in alle rust en vaak tot diep in de nacht, keihard werkte aan zijn composities.

In 1983 onderging hij een hartoperatie. Jules de Corte ligt begraven in Helmond.

Carrière

Op 21-jarige leeftijd begon hij zijn muzikale loopbaan in Delft als pianist bij een dansschool, in restaurants en op bruiloften en partijen. Na het voltooien van een pianostudie ging hij bij de radio (KRO) werken. Hij begon bij de Zonnebloem en werkte ook mee aan het bekende amusementsprogramma “Negen heit de klok” van Alexander Pola en Jan de Cler.

In kritische teksten uitte Jules de Corte zich tegen de vertegenwoordigers van het grootkapitaal. Zijn socialistische achtergrond klinkt nadrukkelijk in zijn liedjes door. In veel van zijn liedjes is zijn rancune tegen het kapitalisme hoorbaar. Ruim 35 jaar lang schreef hij meerdere radioliedjes per week voor de KRO en tal van tekstbijdragen voor andere omroepen.

Hoewel hij in zijn carrière met velen samenwerkte, is Jules de Corte altijd een eenling geweest. Hij was bij uitstek de liedjeszanger die zichzelf begeleidde op de piano. Zowel zijn stem als zijn zang en piano-optreden hadden een eigen stijl die voor iedereen direct herkenbaar was.

Ruim 4000 liedjes schreef en componeerde hij tijdens zijn carrière. Met zijn muziek en teksten maakte hij tientallen grammofoonplaten en een cd. Daarnaast publiceerde hij een aantal boeken met gedichten, verhalen en filosofische overpeinzingen. Zijn bekendste liedjes zijn 'Ik zou wel eens willen weten' - 'Koning Onbenul' - 'de Vogels'.

In zijn liedjes was hij maatschappijkritisch, soms een moralist die niet schroomde zijn onderwerpen scherp en af en toe zelfs wat cynisch te benaderen.

Jules schreef ook de muziek voor een viertal liedjes voor het kinderkoor Kinderen voor Kinderen namelijk deel 8 (1987)- Miepie, deel 9 (1988)- Mijn boom en - Eigen taal, in (1989) deel 10 - Wij zijn kwaad. Kinderen voor Kinderen is een kinderkoor van de Nederlandse omroep VARA, dat sinds 1980 jaarlijks een album uitbrengt met nieuwe kinderliedjes.

Jules de Corte ontving voor zijn oeuvre talrijke prijzen o.a. de Gouden Harp (1969), de Visser-Neerlandiaprijs (1967), de Louis Davidsprijs (1975) en een gouden plaat (7 september 1967). De waarde van zulke prijzen nam hij met een korreltje zout; Ik ben geïnteresseerd in mensen, niet in status legde hij uit. Veel van zijn liedjes bracht hij voor radio en televisie ten gehore. Ook trok hij het land door als kleinkunstenaar met eigen programma’s.

Hij was een talentvolle tekstdichter, die diverse dichtbundels liet verschijnen en zelfs te gast was tijdens De Nacht van de Poëzie in Utrecht. Verhalen over mensen in alledaagse en bizarre situaties, waarbij humor en verbazing de boventoon voeren, verschenen van zijn hand. Het waren veelal haarscherpe observaties van het ‘menselijk tekort’. De verhalen spelen zich meestal af in het gebied tussen droom en werkelijkheid. Wie in de jaren zeventig (1971 tot 1983) naar hem belde kreeg de Cortefoon - min of meer een antwoordapparaat - waar men verhaaltjes of liedjes van zijn hand kon beluisteren.
Ondanks, of misschien wel dankzij zijn handicap, had hij een vlijmscherpe blik op de samenleving.

Hij bleef zijn aandeel leveren aan de gemeenschap en bespeelde regelmatig het orgel van de Nederlands-Hervormde Kerk Deurne-centrum en beiaard van het gemeentehuis in Deurne, met name op marktdagen.

Binnen de dorpsgemeenschap van Helenaveen bleef hij zich ook nuttig maken, hij verzorgde de muzikale en technische werking van het klokkenspel op het dorpsplein. Ook begeleidde hij de laatste jaren op zondag de gezangen tijdens de zondagse kerkdiensten in de protestantse kerken van Helenaveen en Deurne.

Onderscheidingen

• Hij was lid van de "Maatschappij der Nederlandse Letterkunde".
• Won in 1962 de Edison voor zijn grammofoonplaat Liedjes die eigenlijk niet mogen.
• In 1969 kreeg hij de Gouden Harp van Conamus.
• In 1975 kreeg hij de Louis-Davidsprijs voor "Het land van de toekomst".
• Zijn oeuvre werd ook nog bekroond met de Visser Neerlandia-prijs.

In de wijk De Vennen in Deurne-West is de Jules de Cortestraat naar hem genoemd.

Onder auspiciën van de "Stichting Behoud Erfgoed Liedzangers en Toondichters" (Stichting BELT) ontstond er begin 2012 een bescheiden Jules-de-Corte-revival. De Nijmeegse theatermaker Guus de Klein en schrijver Cees van der Pluijm produceerden een muziektheatervoorstelling rond thema's uit het werk van De Corte, met bekende en onbekende liedjes van de Corte en met als titel: Wij Nederlanders . Première 22 januari 2012 (regie Paul Klooté).

Stichting BELT en uitgeverij De Stiel presenteerden een uitgave van de bladmuziek van 52 liedjes van De Corte, naar het origineel genoteerd door Bert van den Brink en Bram Strijbis onder de titel: Wie in Nederland wil zingen.
Bij Fonos verscheen een cassette met twee cd's waarop onder meer niet eerder uitgebrachte liedjes van De Corte staan, afkomstig uit de radio-archieven en getiteld: Ons Nederlandje.

Externe links

• Biografisch Woordenboek van Nederland
• Wij Nederlanders & andere nieuwe projecten
• Zoon Ernst de Corte zingt liedjes van zijn vader Jules de Corte

Literatuur

• Luuk Keunen - Deurne in de 19e en 20e eeuw - genealogie De Corte in D'n Uytbeyndel nr.43 blz. 5-18
• Beppie van den Berk en Pietje Schonewille - Jules de Corte in D'n Uytbeyndel nr. 65 blz. 4-6
• Jules de Corte (samengesteld, bezorgd, ingeleid en toegelicht door Cees van der Pluijm) - Ik zou weleens willen weten Amsterdam 2005
• Jules de Corte (samengesteld, bezorgd en toegelicht door Cees van der Pluijm) - Ik ben je reisgenoot Amsterdam 1994
• Tussen de Peel en Grave, jeugdherinneringen van Jules de Corte (Dit boek is verschenen tegelijkertijd met de opening van de tentoonstelling in mei 2015 rond Jules de Corte in het Graafs Museum )