Rabo-clubsupport leverde dit jaar 765,88 euro op. Allen die op ons stemden hartelijk dank! Iedere eerste maandag- en woensdagochtend van de maand van 10 tot 12 uur kunt u ons bezoeken in het heemhuis |
Julius de Corte (1924-1996)
| Jules de Corte | ||
| ||
| Persoonsinformatie | ||
| Volledige naam | Julius de Corte | |
| Roepnaam | Jules | |
| Geboorteplaats | Deurne | |
| Geboortedatum | 29 maart 1924 | |
| Overl.plaats | Eindhoven | |
| Overl.datum | 16 februari 1996 | |
| Partner(s) | Wilhelmina Verhoeven (1929-2006), Thea Dekker | |
| Beroep(en) | zanger, componist, tekstschrijver, pianist | |
Julius (Jules) de Corte (1924-1996) was een Deurnese zanger, pianist en tekstschrijver met landelijke bekendheid.
Hij werd geboren in Deurne-Sint-Jozefparochie op het (huidige) adres Vloeieindsedreef 4, als zesde uit een gezin van twaalf kinderen en was een zoon van Petrus (Peer) de Corte (1888-1968) en Arnoldina van Eijk (1893-1981). Toen Jules 14 maanden oud was, werd hij blind door een verkeerd gediagnosticeerde middenoorontsteking. Jules ging naar het katholieke blindeninstituut De Wijnberg in Grave. Daar woonde hij tot aan het einde van de oorlog. Hij kreeg er uitstekend onderwijs, maar ervoer het als een kille, katholieke jeugdgevangenis. Hij leerde er ook pianospelen en bleek een muzikaal talent te zijn.
Op 21-jarige leeftijd begon hij zijn muzikale loopbaan in Delft als pianist bij een dansschool, in restaurants en op bruiloften en partijen. Na het voltooien van een pianostudie ging hij bij de radio (KRO) werken. Hij begon bij de Zonnebloem en werkte ook mee aan het bekende amusementsprogramma “Negen heit de klok” van Alexander Pola en Jan de Cler.
Hij trouwde in 1953 met Wilhelmina Verhoeven (1929-2006) van wie hij in 1976 scheidde. Ze kregen samen zes kinderen, drie jongens en drie meisjes.
Jules ging daarna een relatie aan met Thea Dekker, met wie hij in 1976 trouwde. Hij woonde in Delft, Helmond en vanaf 1973 woonde hij in de Geldersestraat 9 in Helenaveen, waar hij in alle rust en vaak tot diep in de nacht, keihard werkte aan zijn composities.
In 1983 onderging hij een hartoperatie.
In kritische teksten uitte Jules de Corte zich tegen de vertegenwoordigers van het grootkapitaal. Zijn socialistische achtergrond klinkt nadrukkelijk in zijn liedjes door. In veel van zijn liedjes is zijn rancune tegen het kapitalisme hoorbaar. Ruim 35 jaar lang schreef hij meerdere radioliedjes per week voor de KRO en tal van tekstbijdragen voor andere omroepen.
Hoewel hij in zijn carrière met velen samenwerkte, is Jules de Corte altijd een eenling geweest. Hij was bij uitstek de liedjeszanger die zichzelf begeleidde op de piano. Zowel zijn stem als zijn zang en piano-optreden hadden een eigen stijl die voor iedereen direct herkenbaar was.
Ruim 4000 liedjes schreef en componeerde hij tijdens zijn carrière. Met zijn muziek en teksten maakte hij tientallen grammofoonplaten en een cd. Daarnaast publiceerde hij een aantal boeken met gedichten, verhalen en filosofische overpeinzingen. Zijn bekendste liedjes zijn 'Ik zou wel eens willen weten' - 'Koning Onbenul' - 'de Vogels'.
In zijn liedjes was hij maatschappijkritisch, soms een moralist die niet schroomde zijn onderwerpen scherp en af en toe zelfs wat cynisch te benaderen.
Jules de Corte ontving voor zijn oeuvre talrijke prijzen o.a. de Gouden Harp (1969), de Visser-Neerlandiaprijs (1967), de Louis Davidsprijs (1975) en een gouden plaat (7 september 1967). De waarde van zulke prijzen nam hij met een korreltje zout; Ik ben geïnteresseerd in mensen, niet in status legde hij uit. Veel van zijn liedjes bracht hij voor radio en televisie ten gehore. Ook trok hij het land door als kleinkunstenaar met eigen programma’s.
Hij was een talentvolle tekstdichter, die diverse dichtbundels liet verschijnen en zelfs te gast was tijdens De Nacht van de Poëzie in Utrecht. Verhalen over mensen in alledaagse en bizarre situaties, waarbij humor en verbazing de boventoon voeren, verschenen van zijn hand.
Het waren veelal haarscherpe observaties van het ‘menselijk tekort’. De verhalen spelen zich meestal af in het gebied tussen droom en werkelijkheid. Wie in de jaren zeventig (1971 tot 1983) naar hem belde kreeg de Cortefoon - min of meer een antwoordapparaat - waar men verhaaltjes of liedjes van zijn hand kon beluisteren.
Ondanks, of misschien wel dankzij zijn handicap, had hij een vlijmscherpe blik op de samenleving.
Hij bleef zijn aandeel leveren aan de gemeenschap en bespeelde regelmatig het orgel van de Nederlands-Hervormde Kerk Deurne-centrum en beiaard van het gemeentehuis in Deurne, met name op marktdagen.
Binnen de dorpsgemeenschap van Helenaveen bleef hij zich ook nuttig maken, hij verzorgde de muzikale en technische werking van het klokkenspel op het dorpsplein. Ook begeleidde hij de laatste jaren op zondag de gezangen tijdens de zondagse kerkdiensten in de protestantse kerken van Helenaveen en Deurne.
Hij was lid van de "Maatschappij der Nederlandse Letterkunde" en won in 1962 de Edison voor zijn grammofoonplaat Liedjes die eigenlijk niet mogen.
In 1969 kreeg hij de Gouden Harp van Conamus.
In 1975 kreeg hij de Louis-Davidsprijs voor "Het land van de toekomst".
Zijn oeuvre werd ook nog bekroond met de Visser Neerlandia-prijs.
Jules de Corte ligt begraven in Helmond.
In de wijk De Vennen in Deurne-West is de Jules de Cortestraat naar hem genoemd.
Onder auspiciën van de "Stichting Behoud Erfgoed Liedzangers en Toondichters" (Stichting BELT) ontstond er begin 2012 een bescheiden Jules-de-Corte-revival. De Nijmeegse theatermaker Guus de Klein en schrijver Cees van der Pluijm produceerden een muziektheatervoorstelling rond thema's uit het werk van De Corte, met bekende en onbekende liedjes van de Corte en met als titel: Wij Nederlanders . Première 22 januari 2012 (regie Paul Klooté).
Stichting BELT en uitgeverij De Stiel presenteerden een uitgave van de bladmuziek van 52 liedjes van De Corte, naar het origineel genoteerd door Bert van den Brink en Bram Strijbis onder de titel: Wie in Nederland wil zingen.
Bij Fonos verscheen een cassette met twee cd's waarop onder meer niet eerder uitgebrachte liedjes van De Corte staan, afkomstig uit de radio-archieven en getiteld: Ons Nederlandje.
Externe links
- De Jules de Corte Homepage
- Biografisch Woordenboek van Nederland
- Wij Nederlanders & andere nieuwe projecten
- Hommage aan Jules de Corte
- Zoon Ernst de Corte zingt liedjes van zijn vader Jules de Corte
Literatuur
- Luuk Keunen - Deurne in de 19e en 20e eeuw - genealogie De Corte in D'n Uytbeyndel nr.43 blz. 5-18
- Beppie van den Berk en Pietje Schonewille - Jules de Corte in D'n Uytbeyndel nr. 65 blz. 4-6
- Jules de Corte (samengesteld, bezorgd, ingeleid en toegelicht door Cees van der Pluijm) - Ik zou weleens willen weten Amsterdam 2005
- Jules de Corte (samengesteld, bezorgd en toegelicht door Cees van der Pluijm) - Ik ben je reisgenoot Amsterdam 1994
- Tussen de Peel en Grave, jeugdherinneringen van Jules de Corte (Dit boek is verschenen tegelijkertijd met de opening van de tentoonstelling in mei 2015 rond Jules de Corte in het Graafs Museum )
YouTube met Jules de Corte