Zeelen-mennekes

De tweelingbroers Arnoldus (Nol) Zeelen (1862-1929) en Martinus (Tinus) Zeelen (1862-1935) brachten in 1927 tijdens de jaarlijkse teerdag als gildebroeders, in de tuin van De Wieger, de vendelgroet aan dokter Wiegersma, destijds de beschermheer van het Sint-Jorisgilde.
foto J.v.d. Mortel

De tweeling Arnoldus (Nol) Zeelen en Martinus (Tinus) Zeelen uit Zeilberg waren bekende dorpsfiguren in Zeilberg en in die tijd bekend als de “Zeele-mennekes”.

Ze leken zo veel op elkaar dat men niet wist wie de ene of wie de andere was. Ze hadden ook dikwijls ruzie samen. Dan zei het ene Zeele-menneke tegen het andere “Houde gij oewen kop dicht, ik ben den oudste”. En waarachtig dat was ook zo, de ene is een kwartiertje voor de andere op de wereld gekomen, die heeft het eerstgeboorterecht. Daarom vond hij dat hij de baas was in huis. Zij steggelden altijd samen. Behalve als ze in het dorpscafé stonden en samen met geheven glaasjes een krom liedje stonden te zingen en samen dronken werden. Dan waren zij zo verbroederd, dat de ene niet wist of hij soms niet de andere was. “Gij bent den oudste gij!” zegt de ene, “misschien bende gij het wel, ons moeder heeft ons niet uit elkander kunnen houden”, zegt de andere. “Dan zijn we allebei den oudste, da zijn we”.

Met de Zeele-mennekes kon veel gelachen worden want ze stonden bekend om hun schelmenstreken. De ene beweerde zes weken ouder te zijn dan de ander, dit tot hilariteit van velen. Ze woonden bij elkaar in een klein huisje, het "hutje aan de zee" vlak bij de zand- en kiezelafgraving De Clarinet, maar ze betaalden altijd allebei hun eigen brood, hun eigen tabak en eigen brómólie (petroleum). Ze stookten ieder om de beurt een week de lamp en dan mocht de ene in de ander zijn licht kijken. Maar als ze “zat” waren in het café gaven ze alles aan elkaar weg. Ze ruilden alles met elkaar, hun horloge, tabaksdoos, pijp, hun pet, wel vier keer achter elkaar zodat ze niet meer wisten van wie welke pet was, zo ging het door tot aan hun zakdoek toe. Daarna begonnen ze er weer over te steggelen. De tweeling werkte in de Peel.

Het verhaal gaat dat de Zeele-mennekes, toen zij bij een dode waakten en naar goed gebruik voor de nachtwake een fles “oude klare” kregen, de vrijgezelle tweeling toen bijzonder diep in het glaasje zou hebben gekeken, want in het holst van de nacht zagen ze geesten en spoken. Ze zagen hoe de overledene de deuren van de beddekoets openduwde. Het schijnt dat de Zeele-mennekes toen schreeuwend van angst en ontzetting naar buiten gerend zijn.

Op hun oude dag zijn de broers in Huize St. Joseph bij de Zusters Franciscanessen in de Kruisstraat in Deurne gaan wonen. Daar sleten zij hun laatste levensjaren.

Zie ook de verwijzing De Ceele-mennekes.

Het kleine huisje, het "hutje aan de zee" aan de Clarinetweg 26, dichtbij de zand- en kiezelafgraving De Clarinet in Zeilberg waar de vrijgezelle tweelingbroers Arnoldus (Nol) Zeelen (1862-1929) en Martinus (Tinus) Zeelen (1862-1935) destijds woonden.
Foto: collectie Oudheidkamer

Het "hutje aan de zee" aan de Clarinetweg 26 stond in de nabijheid van de zand- en kiezelafgraving De Clarinet en de spoorlijn Eindhoven-Venlo. In 1933 werd het zwembad De Clarinet aangelegd. Zo’n dertig jaar later werd het zwembad uitgebreid met een strand en een zonnewei. Voor het "hutje aan de zee", op dat moment bewoond door de weduwe Scheepers, was er toen geen plaats meer. Links op de foto is de Sint-Willibrorduskerk van Zeilberg ook nog te zien.
Foto: collectie Oudheidkamer