Rabo-clubsupport leverde dit jaar 765,88 euro op. Allen die op ons stemden hartelijk dank! Iedere eerste maandag- en woensdagochtend van de maand van 10 tot 12 uur kunt u ons bezoeken in het heemhuis |
Zeilbergsestraat 89-91-91a: verschil tussen versies
k (Everard heeft pagina Zeilbergsestraat 89 hernoemd naar Zeilbergsestraat 89-91-91a) |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
[[Bestand:02.171.JPG|thumb|300px|Op de voorgrond herkennen we het naoorlogse woonhuis met daarachter de oude schuur op Zeilbergsestraat | [[Bestand:05.917.jpg|thumb|300px|Rechts het dubbele woonhuis Zeilbergsestraat 89-91.]] | ||
'''Zeilbergsestraat 89 | [[Bestand:02.171.JPG|thumb|300px|Op de voorgrond herkennen we het naoorlogse woonhuis Zeilbergsestraat 89-91 met daarachter de oude schuur op Zeilbergsestraat 91a.]] | ||
'''Zeilbergsestraat 89, 91 en 91a''' zijn drie adressen in Deurne. | |||
== Inleiding == | == Inleiding == | ||
Op de plek van het huidige woonhuis Zeilbergsestraat 89 stond al vóór 1832 een huis, op het toenmalige perceel E 293, lokaal bekend als ''Peelklamp''. Dit grote erf, met een omvang van 700 m2, was eigendom van de weduwe van [[Franciscus Laurenssen (1752-1804)]]. Het lag op de hoek van de Zeilbergsestraat en de [[Peelstraat]]. Van die Peelstraat is de huidige | Op de plek van het huidige woonhuis Zeilbergsestraat 89, 91 en 91a stond al vóór 1832 een huis, op het toenmalige perceel E 293, lokaal bekend als ''Peelklamp''. Dit grote erf, met een omvang van 700 m2, was eigendom van de weduwe van [[Franciscus Laurenssen (1752-1804)]]. Het lag op de hoek van de Zeilbergsestraat en de [[Peelstraat]]. Van die Peelstraat is de huidige ontsluiting van de oude, witgeschilderde schuur achter het woonhuis nog een overblijfsel. In die tijd was dit het laatste huis van de 'bebouwde kom' van wat nu [[Zeilberg]] is. Richting Deurne stond pas voorbij de rotonde met de [[Europastraat]] weer een huis. Daartussen: een open akkerlandschap, de [[Deurnese Akker]]. | ||
Rond 1831 werden haar bezittingen verdeeld.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 1, artikel 376, dienstjaar 1831</ref> Het erf bestond uit een woonhuis evenwijdig aan de Zeilbergsestraat, een bijgebouw haaks daarop aan de Peelstraat en een groot bijgebouw daar weer achter, evenwijdig aan het woonhuis. Aan dat grote bijgebouw was een schuur aangebouwd, die echter als enige van alle gebouwen op het erf een eigen kadastrale aanduiding had, E 292. Die schuur was eigendom van de weduwe van [[Lambertus van Heughten (1753-1824)]]. Zij was een zus van de voornoemde Franciscus Laurenssen, zodat we mogen veronderstellen, dat het erf uit de familie Laurenssen afkomstig was. | Rond 1831 werden haar bezittingen verdeeld.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 1, artikel 376, dienstjaar 1831</ref> Het erf bestond uit een woonhuis evenwijdig aan de Zeilbergsestraat, een bijgebouw haaks daarop aan de Peelstraat en een groot bijgebouw daar weer achter, evenwijdig aan het woonhuis. Aan dat grote bijgebouw was een schuur aangebouwd, die echter als enige van alle gebouwen op het erf een eigen kadastrale aanduiding had, E 292. Die schuur was eigendom van de weduwe van [[Lambertus van Heughten (1753-1824)]]. Zij was een zus van de voornoemde Franciscus Laurenssen, zodat we mogen veronderstellen, dat het erf uit de familie Laurenssen afkomstig was. | ||
| Regel 11: | Regel 11: | ||
Erfgenaam van de weduwe Laurenssen was haar dochter Joanna Maria. Omstreeks 1846 was er ook bij haar sprake van een boedelscheiding.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 1, artikel 718, dienstjaar 1847</ref> De nieuwe eigenaar was [[Francis Meulendijks (1822-1893)]], landbouwer in Deurne. Hij liet het huis rond 1859 gedeeltelijk herbouwen. Kort daarna was sprake van ''huis, stal, bakhuis en erf'', waarmee het oude erf vollediger omschreven werd. Rond 1881 volgde opnieuw gedeeltelijke sloping. Het ging om het bijgebouw haaks op het woonhuis en grote bijgebouw.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 1 en 3, artikel 1171, dienstjaren 1860 en 1882; kadastrale hulpkaartjes Deurne, sectie E, nummer 89</ref> Meulendijks kocht toen ook de schuur aan zijn grote bijgebouw van de [[Maatschappij van Welstand]], die het kennelijk direct of indirect van de erven Van Heughten verworven had. Rond 1882 verkocht Meulendijks zijn bezit, E 293 én E 292.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 3, artikel 1171, dienstjaar 1883</ref> | Erfgenaam van de weduwe Laurenssen was haar dochter Joanna Maria. Omstreeks 1846 was er ook bij haar sprake van een boedelscheiding.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 1, artikel 718, dienstjaar 1847</ref> De nieuwe eigenaar was [[Francis Meulendijks (1822-1893)]], landbouwer in Deurne. Hij liet het huis rond 1859 gedeeltelijk herbouwen. Kort daarna was sprake van ''huis, stal, bakhuis en erf'', waarmee het oude erf vollediger omschreven werd. Rond 1881 volgde opnieuw gedeeltelijke sloping. Het ging om het bijgebouw haaks op het woonhuis en grote bijgebouw.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 1 en 3, artikel 1171, dienstjaren 1860 en 1882; kadastrale hulpkaartjes Deurne, sectie E, nummer 89</ref> Meulendijks kocht toen ook de schuur aan zijn grote bijgebouw van de [[Maatschappij van Welstand]], die het kennelijk direct of indirect van de erven Van Heughten verworven had. Rond 1882 verkocht Meulendijks zijn bezit, E 293 én E 292.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 3, artikel 1171, dienstjaar 1883</ref> | ||
De nieuwe eigenaresse van het erf was Petronella Evers, de weduwe van [[Johannes Roijakkers (1809-1879)]]. Zij behield het tot de boedel rond 1900 gescheiden werd.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 3, artikel 2913, dienstjaar 1901</ref> Toen werden de kinderen Antonius, Antonetta en Johanna Ardina de eigenaren; na de dood van de laatste bleven de eerste twee over. Inmiddels was E 292 van schuur omgebouwd tot een woonhuis. Rond 1942 werden E 292, ''huis'', en E 293, ''huis, schuur, erf, stal, bakhuis'' verkocht.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 3 en 4, artikel 3977, dienstjaar 1943</ref> De koper, die er zelf ook ging wonen, was [[Peter Johannes Weerts (1908-1972)]]. Hij liet rond 1947 het huisje E 292 van het grote bijgebouw slopen, en op het erf E 293 bijbouwen. Rond 1948 bracht hij beide erven in de [[Ruilverkaveling "Deurne"]] in en kreeg het als één perceel L 100 terug. Rond 1951 werd daar in plaats van de boerderij een nieuw woonhuis gebouwd, wat bovendien leidde tot de nieuwe kadastrale aanduiding L 800. Door ruiling met enige grond veranderde de kadastrale aanduiding daarna in L 1163, vervolgens in L 1587. Rond 1968 werd er bijgebouwd, wat leidde tot het ontstaan van twee woningen. Rond 1986 werd het perceel door de kinderen Weerts in drie delen verkocht, het woonhuis in twee delen (links L 4299, rechts L 4298) en de oude schuur (L 4297) aan een derde partij.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 5, artikel 7486, dienstjaren 1948, 1949, 1952, 1969 en 1987</ref> | De nieuwe eigenaresse van het erf was Petronella Evers, de weduwe van [[Johannes Roijakkers (1809-1879)]]. Zij behield het tot de boedel rond 1900 gescheiden werd.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 3, artikel 2913, dienstjaar 1901</ref> Toen werden de kinderen Antonius, Antonetta en Johanna Ardina de eigenaren (en vermoedelijk ook de bewoners); na de dood van de laatste bleven de eerste twee over. In 1930 had het huis het huisadres D.226. Inmiddels was E 292 van schuur omgebouwd tot een woonhuis. Rond 1942 werden E 292, ''huis'', en E 293, ''huis, schuur, erf, stal, bakhuis'' verkocht.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 3 en 4, artikel 3977, dienstjaar 1943</ref> De koper, die er zelf ook ging wonen, was [[Peter Johannes Weerts (1908-1972)]]. Hij liet rond 1947 het huisje E 292 van het grote bijgebouw slopen, en op het erf E 293 bijbouwen. Rond 1948 bracht hij beide erven in de [[Ruilverkaveling "Deurne"]] in en kreeg het als één perceel L 100 terug. Rond 1951 werd daar in plaats van de boerderij een nieuw woonhuis gebouwd, wat bovendien leidde tot de nieuwe kadastrale aanduiding L 800. Door ruiling met enige grond veranderde de kadastrale aanduiding daarna in L 1163, vervolgens in L 1587. Rond 1968 werd er bijgebouwd, wat leidde tot het ontstaan van twee woningen. Rond 1986 werd het perceel door de kinderen Weerts in drie delen verkocht, het woonhuis in twee delen (links L 4299, rechts L 4298) en de oude schuur (L 4297) aan een derde partij.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 5, artikel 7486, dienstjaren 1948, 1949, 1952, 1969 en 1987</ref> Het huis had in 1955 het adres ''Zeilbergschestraat Z.263''. Let wel: hier heette het nog ''Zeilbergschestraat'', verder naar Deurne toe werd het ''Zeilbergscheweg''. | ||
Het | |||
'' | |||
Het rechterdeel (Zeilbergsestraat 91) werd gekocht door het echtpaar Bronstein-Slaats <ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 6, artikel 17040</ref>, het linkerdeel (Zeilbergsestraat 89) door A.J. Weerts <ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 6, artikel 16790</ref> en de witgeschilderde oude schuur (Zeilbergsestraat 91a) door Th.P.M. Jetten.<ref>Kadastrale leggers Deurne, reeks 5, artikel 11600</ref> | |||
{{appendix}} | {{appendix}} | ||
[[categorie:adres]] | [[categorie:adres]] | ||
Versie van 15 mei 2023 18:50
Zeilbergsestraat 89, 91 en 91a zijn drie adressen in Deurne.
Inleiding
Op de plek van het huidige woonhuis Zeilbergsestraat 89, 91 en 91a stond al vóór 1832 een huis, op het toenmalige perceel E 293, lokaal bekend als Peelklamp. Dit grote erf, met een omvang van 700 m2, was eigendom van de weduwe van Franciscus Laurenssen (1752-1804). Het lag op de hoek van de Zeilbergsestraat en de Peelstraat. Van die Peelstraat is de huidige ontsluiting van de oude, witgeschilderde schuur achter het woonhuis nog een overblijfsel. In die tijd was dit het laatste huis van de 'bebouwde kom' van wat nu Zeilberg is. Richting Deurne stond pas voorbij de rotonde met de Europastraat weer een huis. Daartussen: een open akkerlandschap, de Deurnese Akker.
Rond 1831 werden haar bezittingen verdeeld.[1] Het erf bestond uit een woonhuis evenwijdig aan de Zeilbergsestraat, een bijgebouw haaks daarop aan de Peelstraat en een groot bijgebouw daar weer achter, evenwijdig aan het woonhuis. Aan dat grote bijgebouw was een schuur aangebouwd, die echter als enige van alle gebouwen op het erf een eigen kadastrale aanduiding had, E 292. Die schuur was eigendom van de weduwe van Lambertus van Heughten (1753-1824). Zij was een zus van de voornoemde Franciscus Laurenssen, zodat we mogen veronderstellen, dat het erf uit de familie Laurenssen afkomstig was.
Ontwikkeling van het erf
Erfgenaam van de weduwe Laurenssen was haar dochter Joanna Maria. Omstreeks 1846 was er ook bij haar sprake van een boedelscheiding.[2] De nieuwe eigenaar was Francis Meulendijks (1822-1893), landbouwer in Deurne. Hij liet het huis rond 1859 gedeeltelijk herbouwen. Kort daarna was sprake van huis, stal, bakhuis en erf, waarmee het oude erf vollediger omschreven werd. Rond 1881 volgde opnieuw gedeeltelijke sloping. Het ging om het bijgebouw haaks op het woonhuis en grote bijgebouw.[3] Meulendijks kocht toen ook de schuur aan zijn grote bijgebouw van de Maatschappij van Welstand, die het kennelijk direct of indirect van de erven Van Heughten verworven had. Rond 1882 verkocht Meulendijks zijn bezit, E 293 én E 292.[4]
De nieuwe eigenaresse van het erf was Petronella Evers, de weduwe van Johannes Roijakkers (1809-1879). Zij behield het tot de boedel rond 1900 gescheiden werd.[5] Toen werden de kinderen Antonius, Antonetta en Johanna Ardina de eigenaren (en vermoedelijk ook de bewoners); na de dood van de laatste bleven de eerste twee over. In 1930 had het huis het huisadres D.226. Inmiddels was E 292 van schuur omgebouwd tot een woonhuis. Rond 1942 werden E 292, huis, en E 293, huis, schuur, erf, stal, bakhuis verkocht.[6] De koper, die er zelf ook ging wonen, was Peter Johannes Weerts (1908-1972). Hij liet rond 1947 het huisje E 292 van het grote bijgebouw slopen, en op het erf E 293 bijbouwen. Rond 1948 bracht hij beide erven in de Ruilverkaveling "Deurne" in en kreeg het als één perceel L 100 terug. Rond 1951 werd daar in plaats van de boerderij een nieuw woonhuis gebouwd, wat bovendien leidde tot de nieuwe kadastrale aanduiding L 800. Door ruiling met enige grond veranderde de kadastrale aanduiding daarna in L 1163, vervolgens in L 1587. Rond 1968 werd er bijgebouwd, wat leidde tot het ontstaan van twee woningen. Rond 1986 werd het perceel door de kinderen Weerts in drie delen verkocht, het woonhuis in twee delen (links L 4299, rechts L 4298) en de oude schuur (L 4297) aan een derde partij.[7] Het huis had in 1955 het adres Zeilbergschestraat Z.263. Let wel: hier heette het nog Zeilbergschestraat, verder naar Deurne toe werd het Zeilbergscheweg.
Het rechterdeel (Zeilbergsestraat 91) werd gekocht door het echtpaar Bronstein-Slaats [8], het linkerdeel (Zeilbergsestraat 89) door A.J. Weerts [9] en de witgeschilderde oude schuur (Zeilbergsestraat 91a) door Th.P.M. Jetten.[10]
Bronnen, noten en/of referenties
|